Tot voor kort wilde haast elke jongere Suriname zo snel mogelijk verlaten. Want zelfs al was je goed geschoold, het vinden van een baan was een groot probleem. Ze vonden dat het leven onvoldoende kwaliteit en ontplooiingskansen had. Maar de laatste tijd is dat heel erg veranderd. Nu zien jongeren in Suriname voldoende kansen. Want er is voldoende zelfherkenning in het publieke en religieus en cultureel leven. Steeds meer jongeren leven vanuit een overtuiging dat Suriname hun land is, waarin ze niet alleen een eigen plek moeten creëren, maar ook helpen inrichten. Kunnen deze jongeren voor jongeren in Nederland die de weg kwijt zijn en zich gemarginaliseerd voelen, een spiegel vormen en bijdragen aan een sterkere verankering hier?