In 2010 vertrekt Deborah v/d Starre naar Polen. Ze is een van de ruim honderd deelnemers aan een reis die het Nederlands Auschwitz Comité organiseert. Op het programma staan onder meer bezoeken aan de voormalige concentratiekampen Auschwitz, Majdanek en Sobibor. Van der Starre spreekt als journaliste met verschillende deelnemers die allemaal hun eigen reden hebben om de trip te maken, maar tijdens de reis en vooral ook tijdens de gesprekken, wordt Deborah steeds meer met zichzelf geconfronteerd. Deborah van der Starre heeft zelf een Joodse achtergrond en heeft grote moeite om objectief programmamaakster te blijven. Ze ervaart al snel dat ze tijdens deze reis niet de observator kan zijn die ze graag wil zijn. Haar eigen achtergrond belet dat. Terug in Nederland houdt ze contact met haar medereizigers. De reis heeft hen antwoorden gegeven, rust doordat ze gezien hebben waar hun familie is vermoord. Deborah heeft dat niet en beseft dat ze terug moet. Maar dan alleen, zonder groep. Een jaar later gaat ze opnieuw naar Polen om de plaatsen te bezoeken waar ze eerder was. Ze gaat ook weer naar Sobibor waar een groot deel van haar familie de dood vond in de gaskamer. Ze gaat er naar toe met maar één doel, hun namen noemen. Volgens de Joodse traditie blijven zij wiens namen worden genoemd voortleven in de herinnering. Een jaar eerder was van der Starre hier niet toe in staat, is ze dat nu wel?