Een mens staat er niet bij stil dat wit op zich geen kleur is maar het resultaat van de mengeling van alle kleuren. Het is of de norbertijnen van de abdij van Averbode gekleed in hun wit habijt hun beste beentje voorzetten om te bewijzen dat dit wel degelijk klopt. Zo verscheiden de samenstelling van de gemeenschap en de brede waaier van pastorale taken, zo eensgezind zijn de witheren in hun zoektocht naar God. De nieuwe RKK-serie ‘Met de monniken het nieuwe jaar in…’ geeft een inkijk zowel in de abdij als in de bezieling van waaruit de norbertijnen leven. In zijn 875-jarige bestaan heeft de abdij van Averbode steeds opnieuw ingespeeld op de noden van de tijd. Zo is er in de recente geschiedenis de duidelijke keuze voor duurzaamheid. Dit door het aanleggen van een natuurlijke waterzuiveringsinstallatie en zonnepanelen, maar evenzeer door het binnenkort op de markt willen brengen van ambachtelijke producten waarbij sociale tewerkstelling een plaats inneemt. Steeds opnieuw de dialoog aangaan met de tijd en de omgeving is de rode draad in het leven van de norbertijnen van Averbode. Dit gesprek voeren ze vanuit een eigen invalshoek: de Regel van Augustinus die Norbertus hun stichter als leefregel aannam. Het leven in de abdij krijgt vorm in de gebedsdiensten en de eucharistie met aansluitend de maaltijden die hen als gemeenschap drie keer per dag samenbrengen. Maar even belangrijk is de inzet op heel verscheiden terreinen van deze premonstratenzers. De reeks Met de monniken het nieuwe jaar in... , geeft een inkijk in hun leven in en buiten de abdij maar gaat evenzeer op zoek naar de bezieling van waaruit deze witheren leven. Gekleed in hun wit habijt zetten ze hun beste beentje voor om te bewijzen dat wit geen kleur is maar het resultaat van de mengeling van alle kleuren. De verscheidenheid in persoonlijkheden en de variatie aan taken die men op zich neemt, is immens. Tegelijk is er dat zoeken naar eenheid. Als om dit nooit te vergeten is aan de ingang van de kerk het begin van de Regel van Augustinus in steen uitgehouwen: ‘een van hart en ziel op weg naar God’. Wie bij het lezen van zulk motto zich de vraag stelt of dit in het concrete samenleven van elke dag wel altijd zo eenvoudig is, wordt in de documentaire gerustgesteld als iemand zegt: ‘Wij worden ingekleed als teken dat we tot die gemeenschap behoren. Maar wij zijn geen ‘Jezussen’, wij zijn mensen met onze gebreken, onze vreugdes, onze verlangens en dromen.’ Of zoals een ander iemand die het over eenheid heeft tegelijk zegt: ‘Ik zal niet zeggen dat er hier nooit conflicten zijn. Stof blijft in de hoeken liggen als het nooit waait, en dat is niet gezond’. Een andere illusie die de abdij van Averbode doorprikt, is het beeld dat velen hebben over een abdij als een plek waar enkel rust en stilte heersen en waar men binnen de muren blijft. Dit is niet het geval in Averbode. Het is meer zoals de prior het beeldend verwoordt: ‘De abdij is als een bijenkorf, het is een drukte van jewelste. De medebroeders zwermen uit, maar keren naar de vertrekbasis terug.’ En tel hier dan nog de talrijke gasten bij die de abdij bezoeken en je kan vermoeden dat je er zelden alleen bent. Deze serie is geproduceerd door onze Vlaamse collega's van de KTRO.